...vee son 2 hafta

Ne kadar kötü anılarım olsada,geride bıraktığım her sezon,dönem her zaman hatırlanmaya dair çok güzel şeyler bırakabiliyor. Zihnimde her zaman taze kalmasını istediğim dakikalar,hatta saniyeler bu arzuyu tetikliyor.

Malumunuz bu sene güzelliklerin yanında,pekte tatlı olmayan hatıralar yaşattı bana felek. Aşkı da yaşadım,nefretide. Hemde çok kısa dönem zarflarında. Buna hiç bir zaman inanmazdım aslında ama gerçekten olabiliyormuş. Sevginin doruklarındayken, nefrete dönüşebilen duygularıda besleyebiliyormuş insan zihninde. Bu kadar kolay vazgeçebilmek,geride bırakmak,yok etmek... Hiç biri kolay şeyler değil fakat duruma görede gerçekten olması gereken davranışlar sanki. Evet,evet! Kesinlikle arkaya bakmamak! Şu iradeye sahip olmak kesinlikle şu hayatta kazanılabilecek en iyi şeylerden birisi kanımca. Farkettimde güçlü kalabilmenin yegane kaynağı bu asil duruş olabilir.Sana çok güzel anlar yaşatmış bir eski dostun pekte hoş sayılamayacak davranışlarından sonra (hele ki işe ego da karışmışsa) en önemli şey olabilir. Yaşattın ki yazıyorum buraya güzelim. Evet,bu satırları okuduğundan yüzde yüz eminim. Paranoya değil bu! Farklı düşüncelere sevketmesin bu yazdıklarım. Zaten sen değil miydin bu özgüvene hayran olan. İnan bana ilk tanıdığın günkü kadar güçlüyüm.Neyse artık...

Her dönem gibi,buda yavaş yavaş kapanıyor artık. Geride güzelliğide bıraktım,nefretide. Ama en önemlisi senide geride bırakıyorum. 2 hafta sonra,ne adın kalır zihnimde ne de o ilk bakışta inandığım gülyüzün. Şunu hatırla istersen! Kalemi ben kırmıştım masadan kalkarken,hikayeyide ben bitirmiştim. Bu hikayemde de sen vardın,yine ben kırıyorum kalemi. Ne sen aynı kalacaksın,ne de ben!

2 hafta sonra, hoşçakal!