Henüz 1 yıl bile olmadı şu fotoğraf çekileli. Harddiskdeki eski fotoğrafları karıştırayım dedim bugün. Aslında karıştırmak istemedim. Bilerek bu fotoğrafların olduğu klasöre gittim. O gün çok eğlenmiştik bu fotoğrafları çekerken. Saçlarım ne kadarda uzunmuş,yeni farkettim. Şimdi ise kısacık bu fotoğrafa göre. Çok özlüyorum bu saçları. Ne kadar bahane bulsamda saçlarımı kestirmeme neden olan, bu saçları yok eden bir kadındı. Bir kadın sevdim, 3,5 senenin sabrını,emeğini,yaşanmışlıklarını yok ettim tek bir makas darbesinde. Şimdi soruyorum kendime. Niye kestirdim ki bu saçları? Çok sevmekle alakası yok bu tarz travmaların. Beynimizde küçücük tepeleri,kocaman dağlar yapıyoruz. Sonra o tepelere ağlıyoruz,bir ömür,bir dönem feda ediyoruz.Düz mantık bakınca baside indirmek mümkün aslında. Acı peşinde miyiz? Orası sebepsiz. Ama nedense yaşamak istiyoruz matemi,hüznü.
Tekrar uzatıyorum saçlarımı. 3 sene sonra yine bu hale gelir herhalde. Öyle tahmin ediyorum.Resimdeki saçlarım ne pislikler,ne kahpelikler görmüştü. Bu sefer fazlasını görmez umarım.
Eyvallah!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder