Paradoks

Okul kimlik kartımı elime aldığımda, sürekli baktığım tek kelime vardı. ''ÜNİVERSİTESİ''. Çocukluğumuzdan beri toplumda düzgün bir birey olmanın da ötesinde ''üniversiteli olmak'' bir değer olarak sunulduğu için,yukarıda yazdığım şey gerçek oldu. Bir sürede devam etti. Gerçek olup olmadığına bile bazen inanmak istemiyordum.

Üniversiteli olmaktan dolayı muzdarip değilim. Fakat götürdüklerinede bakınca hala bir ''hayal'' içinde olduğumu düşünüyorum. Bu sürecin hayal mi,gerçek mi olduğunu açıkçası bir türlü idrak edemedim. Bu durum çok farklı şeylerin olmasına sebep oldu diyebilirim. Çok iyi bir öğrenci olamadım mesela. Nacizhane bir tasarımcı adayı olarak, projelerim üzerine çok hayal kuramadım. Karşı gelmedim hiç bir şeye,sadece bu dünyaya zihinsel olarak bir türlü kanalize olamadım.

Bu sürecin benden götürdüklerinden bahsettim. Evet.gitar çalmayı bıraktım. Konserlere gitmemeye başladım. Uzun yürüyüşleri bıraktım. Bisiklet binmeyi bıraktım. Yani kısaca sahip ritüellerden,tutkularımdan koptum. ''Süreç bunu yapmaya zorladı'' diye bir bahanenin arkasına da gizlenebilirim. Bilemiyorum ama mecbur kaldım  bu olanlara.

Şimdi geceleri geç saate kadar uyanık kalıyorum. Neden? Yarın olmasın diye.Elimden herşey gitti,şimdi yeni tutkular peşinde koşuyorum. TV'de ki dizilerin manyağı olmak istiyorum. Galatasaray'ın gollerini izliyorum. Eksik kalan birşeyleri bunlarla doldurmaya çalışıyorum. Hep bi boşluk var biryerlerde.

Bu vaziyet bir süre daha devam eder. Ne kadar sürer bilmem. Yakın zamanda bir son vereceğimi umuyorum şimdilik,yoksa dünyaya dönmek zor olacak.