İdealist olmamalı mı artık?

Kimselere rol model olmak insanı biraz katı bir idealist hale getiriyor. Sanki etrafınıza sarılmış bir çeper var ve siz onu yarmakta zorlanıyorsunuz. Aslında bu çeper beyninizden başka bir yerde değil. Yıkması gerçekten hiçte kolay değil. Herhangi bir çıkışta bazı değerleri geride bıraktığını düşünebiliyor. Çünkü yıllardır savunuduğunuz düzenli davranışlar bunlar. Korkuyorum bunları kırmaktan. ''Duruşumdan birşeyler kaybeder miyim acaba?'' diyorum.

Asıl önemlisi okulla beraber ileride mensubu olacağım mesleğin ''doğrularını'' da bu davranışlara katınca kendimi katı bir idealist olarak adlediyorum. Biraz grilere yönelmem gerekirken ya çok siyah oluyorum yada çok beyaz. Ne kadar sizi bu idealizme yönlendiren insanlar hayal kırıklığı yaratsalarda, insan hala o yoldan çıkmak istemiyor. ''Nedir kaybedeceğim'' diye düşünüyorum. Beni en çok korkutan ''kendimi kandırma'' düşüncesi. Çünkü yıllardır içinde barındırılan sıfatları terketme düşüncesi korkutuyor insanı.

Kendimle bir an önce hesaplaşmam lazım. ''Dünya bu kadar kahpe iken hangi idealist fikirler'' diyorum kendi kendime. ''Dünyaya kafa tutmak?''

Tüm bu yazımdan alakasız bir not: Unutma,kendinden hiç bir zaman kaçamazsın!!!